بزرگواری مطلبی را بیان کرده بودند و من حیفم آمد ننویسم.. 1- خدایا! بر دل نگیر اگر گاهی زبانم از شکرت باز می ایستد...... تقصیری ندارد...... کم می آورد در برابر بزرگی ات...... واژه هایم در برابرت لکنت می گیرد!!! در دلم اما همیشه... ذکر خیرت جاریست..... من برای بندگی تو هزار و یک دلیل می خواهم.... شکرت که بی چون و چرا برایم خدایی می کنی....... 2- همه هستی را نیروی مطلق فرا گرفته است که تو را نیز حمایت کند.. این نیرو، نگران توست.. این نیرو همواره در دسترس است.. اگر این نیرو را از دست بدهی، خودت مقصری.. اگر درها و پنجره های اتاقت را ببندی.. خورشید بیرون را نپوشانده ای.. بلکه خودت را در تاریکی محبوس کرده ای.. حتی اگر درها را بگشایی.. پنجره ها را باز کنی و پرده ها را هم کنار بزنی.. باز اگر چشمانت را بسته نگه داری.. جز تاریکی نصیبی نخواهی برد.. نسبت ما نیز با خداوند چنین است.. عشق او همواره در دسترس است.. اما دل ما گشوده نیست، دلت را به خدا بسپار، بگذار خداوند.. تپش های هماهنگ با هستی را به آن الهام کند.. دلی که هماهنگ با نبض هستی نامتناهی می تپد.. دل است.. پس پنجره های دلت را به سوی خداوند مبند..........